همسایه دیوار به دیوارمان زنی است تنها و آرام. تا دیروز نمی دانستم چرا هیچگاه دودی از اجاق خانه شان بلند نمی شود. چرا سایه مرد خانه در کوچه مان پیدا نیست و چرا صدای خنده کودکانش خواب نیمروز اهالی محل را پریشان نکرده است. دیروز میهمان خانه اش شدم. خانه ای خالی تر از […]
همسایه دیوار به دیوارمان زنی است تنها و آرام. تا دیروز نمی دانستم چرا هیچگاه دودی از اجاق خانه شان بلند نمی شود. چرا سایه مرد خانه در کوچه مان پیدا نیست و چرا صدای خنده کودکانش خواب نیمروز اهالی محل را پریشان نکرده است. دیروز میهمان خانه اش شدم. خانه ای خالی تر از دستان ورم کرده اش و ساکت تر از لبان سر به مهرش. ساعتی از بودنم را با او تقسیم کردم. وقتی با مهربانی بدرقه شدم شرمنده تمام ساعات دیروز و امروز و فردایم گشته ام. اکنون میدانم اگر سایه مردی در کوچه مان نقش نبست باید نگرانش باشم شاید در آن سوی دیوار بلند شهر دست بسته چوب رفاقت می خورد. اگر زن همسایه آرام و تنهاست باید بدانم که سرطان راه گلویش را بسته است. اگر خانه اش خالی است حتم دارم دستانش خالی تر است و اگر صدای کودکی از خانه همسایه ام بلند نشد از این پس می دانم آغوش مادرش در حسرت داشتنش می سوزد. اگر عطر غذایی از دیوار همسایه به خانه ام سرک نکشید یقین میدانم دستانش خالی تر از دل بی ریایش است. با خودم عهد می بندم از همین امروز نگران بی آبی پیچکهای کنار دیوار همسایه ام باشم . من باید نگران همسایه ام باشم.
الهام زاد صادق کارمند انجمن حمایت زندانیان تبریز
دانشجوی دکترای جامعه شناسی
